สู่ขวัญคนหลายใจ – โอ บุรีรัมย์

ฟังหมอพราหมณ์.. เอิ้นขวัญน้อง
อ้ายบังเสาข่มใจหมอง ยิ้มให้น้องกับแฟนเพิ่น
หล่านางเอ้ย.. มันบ่แม่นเรื่องบังเอิญ
เจ้าสาวงานในมื้อนี้คือแฟนอ้ายคู่ฮักกันเด้น้อ
เจ็บอ้ายเจ็บกระด้อ.. แต่คิดว่าเจ้ามีสุข
อ้ายก็ยอมทนทุกข์ส่อยงานจนมันแล้ว

( ดนตรี )

ดีใจนำเจ้าแต่ก็บ่เซาใจหาย
เครียดจนอยากตาย ตอนที่อ้ายได้บัตรเชิญน้อง
มันเครียดสําได๋ ก็ตั้งใจมาช่วยงานดอง
โอกาสสุดท้ายที่ได้พ้อน้อ ถือซองมาร่วมพิธี

มื้อสันวันดี ของเจ้ากับเขาคนนั้น
สิหาของขวัญแบบได๋สิสมศักดิ์ศรี
นอกจากคำอวยพร กับเจ้าสาวของบ่าวคนนี้
ได้มาเป็นสักขี ในงานก็เป็นเกียรติใจ

หยิบเอาฝ้ายผูกแขนให้สาวบ่าว
ฮ้ายกวดหนี ดีกวดเข้า ให้ซุมเจ้าคู่นิรันดร์
เจ้าบ่าวนั้นเพิ่นกะหล่อมีราศี
เหมาะสมกับคนดีผู้คนเขายอย่อง

เขาถ่ายรูปทั้งสองตอนหอมแก้ม
แนมอ้ายแนมเบิ่งแล้วเจ็บส่ำใด๋
แต่ภาพนี้คือหลักฐานให้ตัดใจ
อย่าฟ้าวไหลแข็งไว้เด้อน้ำตา
คิดเสียว่าเจ้าหลายใจ อย่าไปง้อ
อย่าคิดต่อปล่อยไปช่างเถอะหนา
เขาบ่ฮักเขาเลยทิ้งคำสัญญา
บอกหัวใจเจ้าของว่าอย่าอาวรณ์

ดีใจนำเจ้าหลายๆ
แม้สิใจหายต่อไปไม่มีงามงอน
วาระสุดท้าย อวยชัยอ้ายขอลาก่อน
ยามกลับเมือนอน ฮ้องให้หรือตายบ่ฮู้

ให้ครองคู่ ตะผองเฒ่าแก่
สมกันคักแท้ๆ อ้ายมันแย่บ่คู่ควร
สิขอม้วนชีวิตที่ผิดหวัง หันหลังให้พิธี..
ให้สุขี.. สาเด้อน้อง…

( ดนตรี )